In deze blog zal ik mij even voorstellen. Ik ben Nina en eind van de maand word ik 41 jaar, whoop whoop! Ik woon samen met mijn man Ronald, onze dochter Sofie en onze 2 konijnen Phoebe en Max in een leuk huis vlakbij het centrum van Sneek. Sinds september 2009 ben ik samen met Ro en op 18 augustus 2018 zijn wij getrouwd.
Ik ben geboren in Jakarta, Indonesië en toen ik zes weken oud was heeft mijn (adoptie)moeder mij uit het kindertehuis gehaald. Eigenlijk heb ik nooit de behoefte gehad om mijn biologische ouders te gaan zoeken, maar ik ben altijd wel geïnteresseerd geweest in het land. Drie jaar geleden was het dan eindelijk zo ver en ben ik samen met Ro, Fie en Erwin (Ro zijn broer) naar Indonesië geweest. Twee weken zijn wij op Bali geweest en ik vond het er heerlijk. We hebben toen voor Bali gekozen, omdat Fie nog vrij jong was (6 jaar) en omdat Bali vrij Westers is. Ik wist ook niet wat het emotioneel met mij zou doen en Bali ligt toch iets verder van mijn roots af, omdat ik op Java ben geboren. Na onze Balireis heb ik altijd gezegd dat ik nog een keer terug zou willen naar Indonesië, maar dan naar Java. Ik wilde wel dat Fie dan wat ouder zou zijn.
Na de havo heb ik heel veel verschillende studies gedaan en helaas nooit wat afgemaakt. Ook heb ik heel veel verschillende banen gehad. Een paar jaar geleden ben ik weer met een studie begonnen, namelijk de lerarenopleiding Nederlands via afstandsleren aan het Windesheim. Een erg leuke voltijdsstudie die ik naast mijn baan als financieel medewerkster deed. De combinatie studie, een baan, een gezin en een sociaal leven vond ik wel erg zwaar en hierdoor en door de pandamie heb ik een behoorlijke studieachterstand opgelopen... Na veel sollicitaties werd ik vorig jaar juli eindelijk aangenomen als docent Nederlands bij het Ichthus college in Kampen. Ik was onwijs blij! Eindelijk kon ik een carrièreswitch maken, eindelijk kon ik mijn droombaan gaan uitoefenen, voor de klas staan en lesgeven aan mijn eigen klassen, geweldig! Ook was deze baan veel beter te combineren met mijn studie en zo zou ik die achterstand een stuk makkelijker kunnen gaan inhalen. Ik zag het helemaal zitten en de toekomst lachte mij tegemoet.
Helaas kreeg ik op 8 september te horen dat ik baarmoederhalskanker heb. Hierna kwamen er veel onderzoeken en op 19 oktober hoorden wij de definitieve diagnose: baarmoederhalskanker stadium 4, dit betekent dat ik ongeneeslijk ziek ben en niet meer beter word.
Sinds november zit ik in de ziektewet en begin december is de behandeling van 6 chemokuren begonnen. Deze kreeg ik om de 3 weken en hiervoor moest ik altijd een nachtje op D2 in het UMCG verblijven. De chemo vond ik verschrikkelijk, omdat ik er echt ziek van werd. Na de chemo lag ik drie dagen op bed, daarna krabbelde ik gelukkig wat op en daarna kon ik anderhalve week genieten van de goede dagen. Gelukkig heb ik 24 maart mijn laatste chemokuur gehad en ben ik nu bezig met herstellen en weer fit worden.
Afgelopen vrijdag heb ik een CT-scan gehad en eind van de maand hebben we weer een afspraak met mijn oncologe. We krijgen dan de uitslag van de scan en gaan dan bepalen wat de volgende stap gaat worden. Ik hoop natuurlijk dat de scan een afname laat zien, want ik wil voorlopig geen behandeling meer. Heb 4 maanden echt zwaar moeten afzien, dus ik vind dat ik nu minimaal 4 maanden rust mag hebben. Ik wil graag herstellen, weer wat fit worden en vooral genieten en leven, want het leven is zo mooi en leuk!
Reacties
Een reactie posten