Nina plukt het leven

  De nacht van zondag op maandag heb ik niet goed geslapen. Het was warm, ik was onrustig en de raarste dromen kwamen voorbij. Ook had ik gedroomd dat de uitslag van de CT-scan positief was, dus dat was een goed teken! We hadden de afspraak pas om 14.30 uur, maar gelukkig ging de dag redelijk snel voorbij. Nadat ik Fie naar school had gebracht, had ik een afspraak bij de fysio. Ik was nog een beetje stijf van die halve marathon die we zaterdag hadden gewandeld, maar het sporten was lekker en ging erg goed! Thuis nog even  het huishouden gedaan en om mezelf niet helemaal gek te maken van de zenuwen heb ik mijn gedachten verzet door een leuke film op Netflix te kijken. Rond half 1 kwam Ro thuis en even later zaten we in de auto naar het UMCG. Natuurlijk waren we te vroeg en konden we nog even een koffie en latte doen bij de fontein in het UMCG. Dit doen Ro en ik eigenlijk altijd en hoort er een beetje bij. In de wachtruimte van de oncologische afdeling was het druk, maar gelukkig waren w

  Gisteren was de Mar-athon Sneek! Overdag konden de wandelaars de hele, halve of kwart marathon gaan wandelen en 's avonds waren de hardlopers aan de beurt.  Begin februari hebben we (Kirsten, Janny en Sharon) ons ingeschreven voor de halve wandel marathon. Ik zat toen midden in de chemo en vond dit wel een mooi doel om naar toe te werken. Zo had ik een stok achter de deur om in beweging te blijven tijdens de chemo en natuurlijk na de chemo. Goed voor het herstel en gelukkig dachten de fysio en oncologische verpleegkundige er ook zo over. De fyso had aangegeven dat ik de afstand wel rustig moest gaan opbouwen en ik moest de oncologische verpleegkundige beloven dat ik zou uitstappen als het niet meer zou gaan. Dus ik moest duidelijk mijn grens bewaken en er niet over gaan. Aangezien de marathon precies 3 maanden na mijn laatste chemo zou zijn, moest dit wel haalbaar zijn. Gelukkig wandel ik dagelijks, want als ik Sofie naar school breng of haar van school haal doe ik dat lopend. Va

  Begin juni heb ik de oncologische verpleegkundige gebeld, omdat ik last had van pijntjes en kwaaltjes. En nu bijna drie weken later mocht ik afgelopen maandag eindelijk door de CT-scan. Stiekem had ik gehoopt dat de pijntjes en kwaaltjes in de tussentijd waren verdwenen, maar helaas. Ook is het bultje in mijn hals groter geworden en vorige keer was dat geen goed teken. Gelukkig kan ik nog wel redelijk normaal functioneren en slik ik zo min mogelijk paracetamol. Maandag moest ik mij om 12.20 uur melden bij de afdeling Radiologie. Het was mijn bedoeling om eerst bloed te laten prikken, maar het was zo druk in de wachtkamer dat ik gelijk naar Radiologie ben gegaan. Daar was het ook behoorlijk druk in de wachtruimte, maar rond 12.30 uur hoorde ik mijn naam en was ik aan de beurt. Ik zag er weer behoorlijk tegenop, omdat ik ook een infuus moest voor de contrastvloeistof. Gelukkig prikte ze in één keer goed en binnen 10 minuten stond ik alweer buiten. Daarna ben ik toch maar gaan bloedprik

Een paar maanden geleden werd ik via mijn Instagram account benaderd door Kim. Zij werkt voor de website Overpalliatievezorg. Op deze website staat veel feitelijke informatie over de palliatieve fase en de palliatieve zorg, maar ze publiceren ook ervaringsverhalen. Met deze verhalen willen ze laten zien dat elk verhaal uniek is en er geen één manier is om deze fase te beleven. Kim wilde mij graag interviewen voor de website. Natuurlijk stond ik daar voor open en eind mei heeft Kim mij geïnterviewd. Het interview vond plaats via Teams, want dat vond ik het makkelijkst. Ik vond het een heel leuk gesprek en na het gesprek zou Kim het gaan uitwerken. Uiteindelijk heeft ze er vier stukjes van gemaakt, waar ik erg tevreden over ben. Je kunt de verhaaltjes hier lezen en ik ben benieuwd wat jullie er van vinden. Door mijn verhaal te delen hoop ik dat anderen hier iets aan hebben, want zelf vind ik het heel fijn om ervaringsverhalen te lezen.

  Mijn negende maand als kankerpatiënt was een maand met een dubbel gevoel. Aan de ene kant was het een hele fijne maand. Ik heb veel qualitytime gehad met mijn gezin, familie en vrienden en zoals jullie van mij gewend zijn was dat bijna altijd in combinatie met lekker eten, drinken en als het kon ook nog lekker in het zonnetje. Ook hebben we met Hemelvaart gekampeerd in Zeeland, eigenlijk was het glamping, want we zaten in een luxe tent met echte bedden en we hadden ons eigen sanitair. Fie vond het geweldig op de camping en wil het liefst volgend jaar twee weken naar een camping... Natuurlijk heb ik ook genoten, heerlijk om even in een andere omgeving te zijn. En dan het letterlijke hoogtepunt van deze maand was de rondvlucht, waar ik ook maximaal van heb genoten. Aan de andere kant was het een wat mindere maand. Ik had gedacht dat ik nu wel weer hersteld zou zijn van de chemo en weer fitter zou zijn. Waarschijnlijk ben ik ook wel hersteld van de chemo, maar nu begint mijn lijf moeili

In mijn vorige blog had ik geschreven dat ik elke zondag een update zou gaan plaatsen, maar vorige week zondag stond er geen update op de blog. Als je mij een beetje kent dan weet je dat ik heel goed ben in plannen, maar dat ik altijd wat moeite heb met het uitvoeren van mijn planning... Maar vandaag dus een wel een blogje over afgelopen week, een vrij chaotische week met een heel tof hoogtepunt! Met het Hemelvaartweekend zijn we naar Zeeland geweest en dat was heerlijk, maar voor mij ook wel vermoeiend. Helaas kreeg ik ook weer last van mijn buik, maar ik dacht dat het kwam door het leuke, maar dus ook drukke weekend en dat rust wel zou helpen. Maandag had ik alleen geen tijd voor rust, want moest allemaal dingen doen. Ook was ik mijn huissleutel vergeten, dus moesten Fie en ik naar mijn broer lopen voor de sleutel. Allemaal gedoe en na het eten ben ik even op de bank gaan liggen en dus keihard in slaap gevallen. Dinsdag had ik een mindere dag, zo onwijs moe en ook nog steeds last van