Nina plukt het leven

  Gisteren ben ik 41 jarig geworden en eigenlijk vier ik mijn verjaardag nooit echt. Niet omdat ik niet ouder wil worden, want ik ben juist blij dat ik elk jaar een jaartje ouder mag worden. Ik houd gewoon niet zo van de drukte en in de belangstelling staan. Liever neem ik vrij op mijn verjaardag om te doen waar ik zin in heb. Natuurlijk zijn er altijd mensen zoals mijn familie, mijn nichtje en een paar vriendinnen, die zich hier niks van aantrekken en dus wel op mijn verjaardag komen. Ik zorg er dan ook altijd voor dat er wel taart in huis is. Donderdag hebben Fie en ik de boodschappen in huis gehaald en we hadden bedacht om een taart te gaan bakken. En zo stonden we 's middags in de keuken een cheesecake te maken. Hier zijn we niet heel goed in, maar dit komt vooral omdat ik het lastig vind om een recept precies te volgen. Ik ben meer het type van een snufje van dit en een beetje van dat in plaats van alles precies af te wegen... Na een tijdje stond de cheesecake dan eindelijk in

Vrijdag 8 april ben ik naar het UMCG geweest voor een CT-scan. Zo'n scan stelt niet veel voor en binnen een kwartier sta ik altijd weer buiten. Het enige waar ik altijd tegenop zie is het infuus, want ik ben nog steeds bang voor naalden... Eigenlijk was ik niet gespannen voor de uitslag, omdat ik mij sinds de laatste chemokuur wel goed voelde. Maar elke dag begon de spanning meer toe te nemen. Ik maakte er toch wel een dingetje van te maken, want het is toch wel een belangrijke uitslag.  Gisteren hadden Ro en ik een afspraak met mijn oncoloog. Helaas was ze ziek, maar we kregen nu een andere arts. Zij wist ons al snel te vertellen dat de scan goed was! Er was verdere afname van de kankercellen te zien en mijn bloedwaarden waren ook goed! Dit betekent dat die ellendige chemokuren niet voor niets zijn geweest. En nu? Nu wordt er een afwachtend beleid toegepast en dit houdt in dat ik elke 3 maanden een scan krijg en er pas weer vervolgstappen worden genomen als de kankercellen weer ac

Zo fijn dat ik niet meer aan de chemo hoef, anders had ik afgelopen donderdag weer aan het infuus gelegen. En nu heb ik ‘gewoon’ weer een goede week gehad, heerlijk! We zijn nog steeds overdonderd door de doneeractie. Echt fantastisch! Wij willen het liefst in de zomervakantie drie weken gaan backpacken in Indonesië . Java en Bali staan sowieso op ons lijstje en we zijn ons nu aan het oriënteren wat we allemaal graag willen zien. Ik wil ons reisplan nog even met mijn oncoloog bespreken en daarna gaan we de vliegtickets boeken .     Voor de rest geniet ik van leuke dingen doen met het gezin, familie en vrienden. Die leuke dingen zijn voornamelijk eten . I love food en ik ben blij dat het eten mij weer smaakt en ik geen last meer heb van misselijkheid en een rare smaak.   Waar ik nog wel last van heb is vermoeidheid… Al die leuke dingen doen kost mij namelijk heel veel energie en ik ga dagelijks over mijn grenzen heen . Dus ik ben nog erg zoekende naar een balans, maar dat is lastig.   N

  In deze blog zal ik mij even voorstellen. Ik ben Nina en eind van de maand word ik 41 jaar, whoop whoop! Ik woon samen met mijn man Ronald, onze dochter Sofie en onze 2 konijnen Phoebe en Max in een leuk huis vlakbij het centrum van Sneek. Sinds september 2009 ben ik samen met Ro en op 18 augustus 2018 zijn wij getrouwd.  Ik ben geboren in Jakarta, Indonesië en toen ik zes weken oud was heeft mijn (adoptie)moeder mij uit het kindertehuis gehaald. Eigenlijk heb ik nooit de behoefte gehad om mijn biologische ouders te gaan zoeken, maar ik ben altijd wel geïnteresseerd geweest in het land. Drie jaar geleden was het dan eindelijk zo ver en ben ik samen met Ro, Fie en Erwin (Ro zijn broer) naar Indonesië geweest. Twee weken zijn wij op Bali geweest en ik vond het er heerlijk. We hebben toen voor Bali gekozen, omdat Fie nog vrij jong was (6 jaar) en omdat Bali vrij Westers is. Ik wist ook niet wat het emotioneel met mij zou doen en Bali ligt toch iets verder van mijn roots af, omdat ik op

  Lieve allemaal, Wij zijn sprakeloos... Allereerst zijn we sprakeloos dat onze lieve vriendin, Marije, een crowdfundactie voor ons heeft opgezet. We bleven sprakeloos, want wat hebben veel mensen gedoneerd en wat hebben veel mensen de actie gedeeld. Mensen die we kennen, mensen die liever anoniem willen blijven, mensen die we niet kennen, mensen van vroeger, mensen van nu, het is zo ontzettend hartverwarmend! Dank jullie wel! Ook willen we mijn lieve neven en nichten heel erg bedanken, want naast de crowdfundactie hebben zij geld ingezameld en ons een fantastische reischeque gegeven. Wij zijn dan ook onwijs dankbaar dat wij dankzij jullie mijn droomreis kunnen gaan maken! Aangezien jullie zo met ons meeleven en niet iedereen via Facebook bevriend is met ons, ben ik deze blog begonnen,Ik vind het leuk om jullie op de hoogte te houden van onze reisvoorbereidingen en de droomreis die we in de zomer gaan maken. Verder deel ik via deze blog hoe ik het leven pluk met ongeneesl