Ik heb haar leren kennen via de besloten Facebookgroep voor vrouwen met baarmoederhalskanker. Ze reageerde altijd op mijn berichtjes en had vaak goede adviezen en tips. Zij had bijna dezelfde chemokuur als ik gehad en ze wist dus wat ik doormaakte en hoe ik mij voelde. Qua behandeling liep ze iets op mij voor en was ze zich aan het verdiepen voor een studie immunotherapie. We hadden regelmatig contact met elkaar via Messenger en ze was onwijs behulpzaam en lief.
Ook liep zij, net als ik bij het UMG. Een tijdje terug stuurde ze nog een foto dat ze in het ziekenhuis lag met de vraag of ik er ook nog lag, want misschien konden we dan samen op een kamer. Ik was toen net weer thuis en steeds als ik in het UMCG was, was zij (gelukkig) weer thuis. Helaas heb ik haar dus nooit in het echt ontmoet.
Ondanks dat het steeds slechter met haar ging, bleef ze behulpzaam, positief en motiveerde ze mij om wel door te gaan met de chemokuren. Ze gaf mij haar telefoonnummer, zodat ik haar altijd kon bellen als ik behoefte had aan een extra zetje of gesprekje.
We hebben 1 keer met elkaar gebeld, ze had het verschrikkelijke bericht gekregen dat ze uitbehandeld was en ze was thuis. Het was een fijn gesprek waarin ze onwijs positief was. Haar grootste wens, trouwen, zou uitkomen en ze had nog allemaal plannen voor de zomer.
Eind april is ze getrouwd, ik zag de mooie foto's op Facebook voorbij komen. Ik heb haar nog geappt, maar ze reageerde niet. Na een week had ze nog steeds niet gereageerd, dus heb ik haar via Messenger een berichtje gestuurd. Daar reageerde ze ook niet op. Na een week heb ik op haar Facebookpagina gekeken en las ik het verdrietige bericht dat ze al was overleden...
Dag lief lotgenootje, bedankt dat je er voor mij was!
Reacties
Een reactie posten