De Memory Box

 

Gisteren ben ik bij Nandi in het UMCG geweest. Nandi is mijn onwijs aardige oncologische psycholoog. Sinds mijn diagnose zie of spreek ik haar ongeveer 1 keer in de 5 á 6 weken. Ik vind het fijn om met haar te praten. Ze heeft jarenlang ervaring met kankerpatiënten en hierdoor heb ik het gevoel dat ze mij een beetje begrijpt. Daarnaast staat ze verder van mij af dan mijn familie en vrienden, hierdoor kan ik alles tegen haar zeggen zonder dat ik haar verdriet doe.

De laatste keer dat ik haar sprak was een telefonische afspraak, omdat ik net mijn laatste behandeling achter de rug had. Ze had het toen over de Memory Box. Deze doos is bedacht door een cliënt van Nandi. Deze vrouw heeft het idee van de box uit liefde voor haar eigen kinderen bedacht en uitgewerkt. Het was haar wens om ouders in een vergelijkbare situatie een handvat te geven om met liefde herinneringen op te slaan in de Memory Box. Nandi mag namens de Dr. Hanneke Fleurke-Rozema Stichting de Memory Box aanbieden aan ouders, zoals ik.

Gisteren heb ik de Memory Box van Nandi gekregen. Het is een mooie, grote, witte doos. Veel groter dan ik had verwacht en het was ook confronterender dan ik had gedacht. In de doos zitten allemaal kaartjes die ik kan invullen. Kaartjes over mijzelf, kaartje van mij over Sofie en er zijn kaartjes die Sofie kan invullen over mij. Er is een ook vakje met (nog) leeg briefpapier en enveloppen. Zo kan ik bijvoorbeeld brieven schrijven die Sofie bij een bepaalde gebeurtenis mag openmaken en lezen. Dit kunnen allerlei gebeurtenissen zijn, de eerste kerst zonder mij, haar verjaardag, de eerste keer liefdesverdriet en ga zo maar door. Voor de rest kan ik allemaal persoonlijke spulletjes in de box stoppen zoals een flesje van mijn favoriete parfum.

Tijdens de behandelperiode was ik best veel bezig met mijn dood. Ik dacht er over na en wilde al veel dingen gaan regelen. Niet dat ik dat al heb gedaan, maar ik ben wel bezig geweest om dingen uit te zoeken. Je wilt of in ieder geval ik wil dat Ro en Fie zo goed mogelijk achterblijven als ik er niet meer ben. Ook wil ik dat Ro na mijn overlijden niet teveel dingen meer moet regelen, maar dat alles al zoveel mogelijk is geregeld, zodat hij zich op zichzelf en Fie kan focussen.

Na mijn dood wil ik graag iets achterlaten voor Fie. We maken gelukkig veel herinneringen, maar ik vind het ook fijn om deze vast te leggen zodat ze het later, als ze groot is, kan teruglezen. Ze krijgt nu natuurlijk al veel mee, maar niet alles en dat moet ook niet, want ze is nog maar 9 jaar. Daarom vind ik het fijn dat ze later een goed gevulde Memory Box heeft.

Na mijn gesprek met Nandi heb ik de box meegenomen. Het was letterlijk en figuurlijk best een zware last. Oké de box was niet zwaar, maar wel groot en een onhandig formaat om te tillen. Thuis heb ik de box op tafel gezet en na enkele uren heb ik de deksel eraf gehaald en heb ik alles eens goed gelezen en bekeken. De vragen op de kaartjes zijn heel mooi, maar voor nu nog te confronterend om ermee aan de slag te gaan.

Toen Fie thuis kwam zag ze gelijk de box. En het nieuwsgierige Aagje wilde natuurlijk weten wat voor doos het was en ze maakte de doos open. Terwijl ik vertelde wat de Memory Box is, bekeek zij de inhoud. Al vrij snel deed ze de deksel er weer op en kwam met de mededeling dat ze het geen leuke doos vond. En tja... op dit moment geef ik haar geen ongelijk.

Ro heeft nu een mooi plekje gezocht voor de box. Hij staat op de witte kast op de witte overloop. Daar valt hij niet op. En als ik eraan toe ben kan ik hem zo van de kast afhalen en hem langzaam gaan vullen met herinneringen. Als de box helemaal gevuld is dan hoop ik dat hij daarna heel lang op de kast blijft staan en dat het nog jaren duurt voordat Ro en Fie hem samen van de kast moeten halen om mij te kunnen herinneren...