Ik vind het lastig dat ik palliatief ben, omdat het heel onzeker en dubbel is. Ik wil nog van alles, maar ik vind ook dat ik realistisch moet zijn en blijven. Ik weet natuurlijk dat ik langzaam ga aftakelen tot ik uiteindelijk kom te overlijden. En die gedachte is toch als het zwaard van Damocles dat boven mijn hoofd hangt en dat is soms best wel zwaar.
Mijn hoofd zit ook vol gedachtes die van 1 naar 100 schieten en dat is best vermoeiend. Ik wil nog zo veel, maar dan komen de vragen. Wat kan ik? Wat is realistisch? Wat heeft het voor zin? Waarom wil ik dat? Is het haalbaar? En helaas blijven de antwoorden uit, omdat ik het gewoon weg niet weet. Die onzekerheid over de toekomst is best wel killing. Of moet ik van scan naar scan gaan leven, dus niet verder kijken dan 3 maanden? Drie maanden is best kort. Ik heb niks tegen een kortetermijnplanning, maar wil ook graag een langetermijnplanning. Of in ieder geval langer dan 3 maanden.
Ik vind het dus allemaal best wel lastig, maar ik blijf natuurlijk wel positief. En wat deze week positief was, is dat ik donderdag ben geïnterviewd voor de site www.overpalliatievezorg.nl Het interview was online en ik vond het een heel leuk gesprek. Kim gaat het interview uitwerken en stuurt het volgende week naar mij toe. En als ik dan akkoord ga, wordt het op de site geplaatst. Spannend, maar ook superleuk! Zodra het interview online is, dan laat ik het jullie natuurlijk weten.
Vanaf nu ga ik elke zondag een update plaatsen over mijn week. Dit ga ik vooral voor mezelf doen, omdat ik het leuk en fijn vind om te schrijven. Daarnaast vind ik het fijn om dingen vast te leggen voor later, voor Fie.
Fijne zonnige zondag en carpe diem!
Reacties
Een reactie posten