Mijn negende maand als kankerpatiënt

 

Mijn negende maand als kankerpatiënt was een maand met een dubbel gevoel. Aan de ene kant was het een hele fijne maand. Ik heb veel qualitytime gehad met mijn gezin, familie en vrienden en zoals jullie van mij gewend zijn was dat bijna altijd in combinatie met lekker eten, drinken en als het kon ook nog lekker in het zonnetje. Ook hebben we met Hemelvaart gekampeerd in Zeeland, eigenlijk was het glamping, want we zaten in een luxe tent met echte bedden en we hadden ons eigen sanitair. Fie vond het geweldig op de camping en wil het liefst volgend jaar twee weken naar een camping... Natuurlijk heb ik ook genoten, heerlijk om even in een andere omgeving te zijn. En dan het letterlijke hoogtepunt van deze maand was de rondvlucht, waar ik ook maximaal van heb genoten.

Aan de andere kant was het een wat mindere maand. Ik had gedacht dat ik nu wel weer hersteld zou zijn van de chemo en weer fitter zou zijn. Waarschijnlijk ben ik ook wel hersteld van de chemo, maar nu begint mijn lijf moeilijk te doen. Het begon met af en toe kleine pijntjes en ik had gehoopt dat het wel weer weg zou trekken, maar helaas, het wordt alleen maar erger. Met mijn mantra 'pijn is fijn' lukt het niet meer om mijn mindset om te zetten, dus ben ik nu ook maar begonnen met paracetamol slikken. Daarnaast lijkt het of mijn energie en conditie ook weer minder zijn geworden. De vijf kilometer die ik eerst wel redelijk makkelijk liep gaat steeds moeizamer en trager en als ik iets teveel (leuke) dingen op een dag doe dan kan ik 's avonds wel huilen van vermoeidheid.

Naast het fysieke gedeelte gaat het mentaal ook niet top. Gelukkig heb ik volgende week weer een afspraak met de psycholoog staan. De vorige keer dat ik bij haar was, vond ze dat ik nog steeds in de shock stand zit. En dat kan kloppen, want ik hou heel graag mijn kop heel lang en diep in het zand. Dit kan natuurlijk niet eeuwig en langzaam begint bij mij het besef te komen dat ik toch echt ongeneeslijk ziek ben. Verstandelijk weet ik dit al negen maanden, maar nu pas begint het langzaam tot mij door te dringen en ik moet zeggen dat ik daar erg verdrietig van word. De kanker pakt beetje bij beetje steeds meer van mij af en ik zal nooit meer de Nina worden als voor de diagnose...

Aankomende maand wordt vast een betere maand! Naast de CT-scan en de uitslag, wat best spannend is, staan er allemaal leuke afspraken in mijn agenda waar ik heel veel zin in heb. Dus ik ga lekker verder met de dag plukken, herinneringen maken en avonturen sparen.

Carpe Diem lieve mensen!